තාත්තා භීතිකාව හෙවත් මගේ තාත්තා පොරක්

පොඩි දවස් වල මට තිබුණ ලොකු ප්‍රශ්නයක් තමා තාත්තාව පෙන්න බැරි කම කොටින්ම මට ඒ දවස් වල තාත්තාව පෙනුනේ මගේ හැම වැඩක්ම බදා කරන ලොකුම බාධකය විදිහට.මේ මගේ තාත්තා ගැන අවුරුදු විසි ගණනක් තුල මම දැක්ක දෙවල් සාරාංෂ  කිරිමකි .

                                                                    මගේ පියා වෘත්තියෙන් විදුහල්පති වරයෙකි,ඔහු ශ්‍රි ජයවර්ධනපුර සරසවියේ පොරකි.ඒ කතා කෙසේ වුවත් ඔහු මගේ පියාය,ඔහු මට කතා කරේ 

ලොකු පුතා !!! මෙහෙ වරෙන් කියා ය 

මම පොඩි කාලෙයේ දි ,අනෙක් ළමුන් ගේ තාත්තලා පාසැල ගෙනවිත් ගුරුතුමිය එක්ක කතා කරලා යන කොට මගේ තාත්තා පැත්තට වත් අවේ නෑ.හවසට අනෙක් ලමුන් ගේ තාත්තලා ඇවිත් ලමයි වඩන් යන කොට මම සපත්තු දෙකෙන් ගල් වලට ගහ ගහ ගියා හැරෙන්න වෙන දෙයක් කරන්න බැරි උනා.කොටින්ම  මට මතක දවසක කවදාවත් තාත්තා මාව වඩාගෙන නෑ.මට මේ දෙවල් නිසා තාත්තා කියන්නෙ හිට්ලර වගේ පොරක් කියලා පෙනුනේ.

                                       තාත්තා භීතිකාව මට වැඩි උනේ සා/පෙ කරන දවස් වලය.කොටින්ම කොතන ගියත් තාත්තා අදුරන පොරක් ය.ආ මේ අරයා ගේ පුතා නේ,කොටින්ම කෙල්ලක් එක්ක ගියත් ගෙදරට යන්න කලින් සිද්ධිය ගෙදර දන්නවා ය.එත් කවදාවත් මගෙන් එවා ගැන තාත්තා ඇහුවෙ නෑ.කොටින්ම තාත්තා දැනගෙන හිටියා කොල්ලො කරන වැඩ ගැන.තාත්තා කවදාවත් මට උපදේස් දෙන්න ගියේ නෑ.

දඩ කොල ලියා ගෙන පොලොසි ගියත් පොලොසියෙන් සින් ගලා එවනවා,මොකද තාත්තාව දන්න නිසා,කොටින්ම තාත්තා රටේ නොදන්න පොරක් නෑ කියලා මට තෙරුනෙ මට අවුරුදු විස්සක් විතර වෙනකොට.මොකද ඔය රටේ ලොක්කා ගාව ඉන්න ලේකම්ලා ගේ ඉදලා තාත්තා එක්ක තිබුණේ පුදුම බැදිමක්.එත් ඒ දෙවල් වලින් තාත්තා කවදාවත්  ප්‍රයෝජන ගන්න ගියේ නෑ.

පැත්ත පාළාතේ එකෙක් තාත්තා දිහා ඔලුව උස්සලා බැණ්නේ නෑ.තාත්තා ලොකු චණ්ඩියෙකුත් නෙවෙයි ,හැබැයි කොල්ලා කාලේ පැත්ත පාලාතේ චණ්ඩි ,නොණ්ඩි කරලා තියෙනවා,ඒ වගෙම ජන සවිය වගේ වැඩසටහන් එක්ක වැඩ කරලා තියෙනවා.එක නිසා හැම කෙනාම කොතන ගියත් මට නෙවෙයි සැලකුවේ තාත්තා ගේ නමට ,කොටින්ම ගොඩක් දෙනෙක් මගේ නම දන්නෙ නෑ අදටත්, මොකද ඉස්කෝලෙ යන දවස් වල ගුරුවරු පවා කතා කරේ තාත්තා ගේ නමින් ,ඒ කාලේ එක පුදුම වදයක්  මට හැබැයි,මම ලොකු වෙනකොට මුලු පැත්තෙම මිනිස්සු මාව අදුනනවා,ඒ විතරක් නෙවෙයි සලකනවා.

අන්න එතකොට තාත්තා මාව ඉස්සරහට දාන්න ගත්තා.එයා යන්න ඕන තැන් වලට මාව යැව්වා ,එයා ගේ ඉන්න යාළුවෝ අදුන්නලා දුන්නා,හැමදෙම කරා.මට කියලා වෙනම තැනක් හැදෙන්න ගත්තා,එක මගේ විදිහට ,මුල දී තාත්තා ව මගෙන් බලාපොරොත්තු වුණ අය පවා වෙනස් වුණා.එක වුණේ කොමද කියන්න මම දන්නෙ නෑ, හැබැයි එහෙම වුණා.

මට දැන් තමා පොඩ්ඩක් හරි තේරෙන්නේ තාත්තා මට පාඩම් කියලා දුන්නෙ කටින් නෙවෙයි,මිනිස්සු එක්ක තැලෙන්න ඇරලා කියලා.මම අධික වේගයෙන් ගිහිල්ලා කාර් එක හැප්පුවත් මට කවදාවත් බැණ්නෙ නෑ,අම්මා කණ පුරා බැණ්නත් 

ඔයා ඉන්න මම මේ ගැන බලා ගන්නම් කියනවා හැරෙන්න වෙන මොකුත් නෑ ...

හැබැයි තාත්තා එන්නෙ නෑ කරන්න ඕන දේ කියනවා හැරෙන්න,කරනකොට මට තෙරුනා ,ඒ දේවල් කර  තියෙන අමාරුව,අයේ කරන්නෙ නෑ ඒ වගේ වැඩ ඒක ගැන දන්න නිසා.

මට තෙරෙන්නෙ නැත්තෙ කොමද තාත්තා මෙච්චර හැමදෙම දන්න,කරලා පෙන්වන පොරක් වුණෙ කියලා .

 ප.ලි 

ඉදිරියෙදි තාත්තා කොමද විදුහල්පති කෙනෙක් විදිහට වැඩ කරන්නෙ කියලා ලියන්න හිතෙනවා...බලමු .මොකද අර ෆෙස් බුක් සිද්ධිය ගැන තාත්තා දැන ගත්තාම කිව්වෙ ,මුණ් මොන මිනිස්සු ද කියලා විතරයි.