කකුල් දෙකේ පිහිටත් ජොලි ය......

මට තේරෙන විදිහට බ්ලොගියට තමන්ගෙ කතා දැමිම පහසුය.මට මුලදි හිනා වුණ ඇයෝ පවා මා ලියු ඉරිඟු ගැන කතාවට හොඳ කිව්වාය.

                                                                                                අද කියන්නෙ පාපැදිය ගැන කතා ය .අරූ ත් පාපැදි ගැන කතාවක් දමා තිබුණා ය.ලොකයේ කොතරම් වාහන ආවද,තාක්ෂණය දියුණු වුවාට පාපැදිය භාවිතයෙන් ඉවත් නොවන දෙයක් වී ඇත.මේ ඒ ගැන කතාව නොවෙය .

                                                                                     මං පොරට නම් මටම කියා පාපැදියක් ලැබුණේ ඔය එපා එපා කියන ශිෂ්‍යත්වය මම හොම්බෙන්ම ඇණ ගත් පසුවය.එතෙක් මා පැද්දේ පියා ගේ පාපැදිය ය.එහි බල්ලන් නැතුව තුන් සුත්තර ය රැක ගත්තෙ බොහොම අමාරුවේනි.(මම හිතන්නෙ ඔය ප්‍රශ්නය තියෙන එකම වාහනය මෙක වෙන්න ඇති) මගේ සම වයසේ කොල්ලන් ,අපි ඒ කාලයේ කිව්වෙ ජියර් දාන බයිසිකල් කියා ය.එවා ගනිද්දී මා ගත්තෙ ලුමාලා ස්ටැන්ඩර්ඩ් වර්ගයේ බයිසිකලයක් ය.මං පොර ඒ බයිසිකලය ගෙන ගමේ රවුම් ගැහුවේ බෙන්ස් එකක යනවා වගේ හැගිමෙන් ය.මං පොඩි එකා නිසා සයිකල යේ ශිට් එකේහි වාඩි ගන්නට හරි හැටි නොහැකිය.ඒ දවස් වල අම්මා නම් කිවේ ''උඹේ ඔය බයිසිකලේ සිට් එක යටින් මිරිස් කරල් තිබ්බොත් හොදට ඇබෙරෙනවා'' කියාය.කොම උනත් මුල් මුල් දවස් වල මා ගත් බයිසිකලය ගැන දුකක් තිබිණ.ඒ මගේ සයිකලය එතරම් ලස්සන නොවන නිසාවෙනි.කෙසේ වුවත් ඒ දවස බයිසිකලයෙන් මම නොයන ගමනක් නැති තරම් ය.ටිකක් කරදඩු උස් වන විට රෑ ගමන් තිබු නිසා බයිසිකලයට අලුතින් ඩයිනමොවක් එක් විය.කොතරම් රෑ ගමන් ගිය ද මා අවුත් බයිසිකලය පිස දා නිදා ගැනිම මගේ සිරිත විය.මා එතරම් මගේ බයිසිකලයට පෙම් කලේමි.නිවාඩු දවසේ ප්‍රධාන රාජකාරියක් ලෙස මා එදවස කලේ මගේ බයිසිකල් රාජයාට ඔයිල් සාත්තුවක් දිමය.

                   මට මේ බයිසිකල් කතා සිහිවුයේ දැන් වැසි ලැබෙන කාලයයි.වැසි දිනයන් වල බයිසිකල ය පැදිම තරම් විනෝද ජනක දෙයක් ඒ දවස නැති තරම් ය.පාරේ වතුර කපාගෙන චිරිස් ගා යන රෝදය කනට හා ඇසට ගෙන ආවේ ඉමහත් ප්‍රිතියකි.පාරේ වතුර වලක් සොයා එ මතින් යැම,අපි කොල්ලන් රැන් පිටින් පාරක් පාරක් පසා රවුම් ගැහුවේ මේ සයිකල් වලින් ය.ගුණේ මාමා ගේ දූව ද ගමන් ගියේ ඔය බයිසිකල් වලින්මය.ඒ දවස් වල නම් කොල්ලන් නම් කිවේ ,ගුණේ මාමා ගේ දුවට වෙනම කතා ය.ගමේ වැඩිහිටියන් නම් කිවේ ඔය සයිකල් ගමන නිසා ඔකිට කවදා හරි දිගේක යන්න බෑ කියා ය.එත් ගුණෙ මාමා ගේ දුව ලස්සනට දිග ගියාය.ඒ ඔය බයිසිකල් පදින අතරතුර හමුවුණු කොල්ලෙක් එක්කමය.ඒ දවස් වල ගමේ ගැටිස්සියන්ට ඔය බයිසිකල් පැදිමට අවසර ලැබුණේ එහෙමත් එකියකට ය.නමුත් අපේ බයිසිකල් ඉල්ලා ගෙන කෙල්ලන් පැද්දා ය.ඔය ඉස්සර අපේ ගම් වල තිබු කතා ය.දැන් කෙල්ලන් යන්නෙ ස්කූටි වලින් ය(ඩිවොස් බයික් ).ඔය කොතරම් බි.එම් .ඩබ්ලිව්,බෙන්ස් ආව ද මට නම්  බයිසිකලයක් පගා ගෙන පාරේ ඉන්නා ගැටිස්සියක් දිහා ඇසැක් මරා යැම තරම් ජොලි යක් නැතිය.බයිසිකලය ඒ තරම් ජොලි වාහනයකි.කකුල් දෙකේ බලයෙන් බයිසිකල් පැද ඇති ඇයෝ එකේ ජොලිය දන්නවා ඇත,ලයිසොන් කොළේ ගන්න කලින් වුව ද යන්න යන්න පුළුවන් විම කොයි තරම් ජොලි ද ?... :)

 ප.ලි

මගේ පලමු රථය වන බයිසිකලය ට දැනට වයස වසර දහයකට වඩා වැඩිය.අද බලන විට ඒ බයිසිකල ය මෝටර් රථය දමන ගාරාජයේ  මුල්ලක තනි වෙලා ය.ඒ බැලුවෙ ද මුදල් හදිස්සියක් වී බයිසිකලය විකුණා දැමිමටය .පණ්ඩිතයා වගේ විකුණන්න තීරණය කල ද අවසානයේ මට විකුණා ගැනීමට සිත් නොදිනි.මන්ද මා ලොවට පෙනෙන්නට අදරය නොකළ ද තවමත් මගේ පරණ බයිසිකල යට ලෝභ කල බැවිනි.